توهمات جمعی (کتابی درباره‌ همسویی با جامعه همدستی در تداوم معیارهای نادرست و آگاهی از اینکه چرا تصمیم‌های بد می‌گیریم)

توهمات جمعی یعنی دروغ‌های اجتماعی. این پدیده زمانی اتفاق می‌افتد که بیشتر اعضای گروه در خلوت خود عقیده‌ای خاص را رد می‌کنند، اما همچنان به ‌آن پایبند می‌مانند، زیرا (به اشتباه) گمان می‌کنند اکثر افراد جامعه آن را پذیرفته‌اند. بنابراین در حضور جمع کارهایی را انجام می‌دهند که مطابق عرف باشد، اما در اصل خواستۀ قلبی خودشان نیست. معمولاٌ در برابر برخوردهای نادرستی که می‌بینیم لب از لب باز نمی‌کنیم، مثل سیلی زدن به یک کودک، سوءاستفاده از حیوانات، کلاهبرداری، تحقیر نژادی و جنسیتی یا شیوه‌های استخدامی ستمگرانه. ساده از کنار این اتفاق‌ها رد می‌شویم، اما این سکوت جمعی آسیبی شدید به همراه دارد و نه‌تنها به قربانیان، بلکه به شاهدان ماجرا نیز صدمه می‌زند، زیرا با این سکوت پیامی می‌فرستیم: ما با این کارهای غلط مشکلی نداریم! ما دسته‌جمعی دچار توهم شده‌ایم! مشهورترین نمونۀ بارز توهمات جمعی داستان «لباس جدید پادشاه» است. ما انسان‌ها به‌ دلیل ترس از تمسخر و تنهایی از یکدیگر تقلید می‌کنیم و رفتارها و نظرهایمان مثل دومینو بر یکدیگر اثر می‌گذارد، اما کافی است یک نفر جسارت کند و مثل آن پسربچه در داستان هانس کریستین آندرسن با صدای بلند حقیقت را بگوید تا نظر جمع را تغییر دهد. چرا می‌خواهیم به هر قیمتی که شده است خودمان را با معیارهای گروه هماهنگ کنیم تا احساس تعلق داشته باشیم؟ قضیه فراتر از این است؛ احساس تعلق به اعضای گروه می‌تواند بسیار قوی باشد، اما چیزی قوی‌تر از آن وجود دارد و آن هم ترس از طرد شدن است. جادوی سیاه توهمات جمعی همین است.